Źródła Geniuszu, czyli najwięksi malarze I połowy XX wieku w Paryżu

Ekspozycja ma tak unikalny charakter nie tylko ze względu na rangę dzieł, jakie się na niej znalazły, ale z powodu tego, że wiele z nich zostało specjalnie sprowadzonych na potrzeby wystawy z m.in. Rosji, Szwecji, Stanów Zjednoczonych, Holandii, Czech czy Niemiec. Jest to niepowtarzalna okazja do zobaczenia ich razem w jednym miejscu.

Wystawa została skomponowana wokół czterech głównych tematów przewodnich: ekspresjonizmu, kontemplacji, popkultury i muzyki. Obok ikonicznych dzieł znalazły się te mniej popularne, które wprowadzają nowe spojrzenie i nadają całości niepowtarzalnego charakteru.

Edward Munch, „Krzyk”

Subiektywny Ekspresjonizm skupia się głównie na życiu wewnętrznym i kondycji człowieka, ukazując cierpienie, niepokój i egzystencjalną pustkę. Dzieła zestawiono tak, aby wchodziły ze sobą w interakcję, na przykład: człowiek pozbawiony twarzy w „Skomplikowane przeczucie” Kazimierza Malewicza jest odpowiedzą na „Krzyk” Muncha, znajduje swoje odbicie także w „Studium do Portretu” Francisa Bacona. „Idący człowiek” i „Portret Jean Geneta” pędzla Alberto Giacomettiego sąsiadują ze sobą i odwołują się do uczucia samotności. Autoportrety Helene Schjerfbeck są natomiast studium przemijania. Wizerunek ekstrawaganckiej, prowokującej, będącej na granicy samobójstwa kobiety w „Portrecie tancerki Anity Berber” Otto Dix’a oddaje atmosferę panującą w Niemczech w tamtym czasie.

Kontemplacja Tę część rozpoczynają malowidła poświęcone kontemplacji natury: „Lilie wodne” Claude’a Moneta, „Wydmy” Pieta Mondriana, cztery wersje „Jeziora Keitele” Akseli Gallen- Kallela (po raz pierwszy razem wystawione), widoki jeziora i gór Ferdinanda Hodlera oraz obrazy Emila Noldego przedstawiające Morze Północne. Następnie przechodzimy do części z dziełami abstrakcyjnymi, takimi jak: „Czarny kwadrat”, „Okrąg” ,„Krzyż” Kazimierza Malewicza i Pieta Mondriana, „Kompozycja 10 Czerń i Biel”, „Kompozycja z liniami”, „Kompozycje w Lozegne” oraz kultowa rzeźba Constantina Brancusiego, pierwsza wersja „Niekończącej kolumny” i płótna Marka Rothko „Nr 46[Czerń, Ochra, Czerwień nad Czerwienią]”. Kolejną odsłoną kontemplacji jest czysta przyjemność wyobrażona na płótnach: „Lato” Pierra Bonnarda i w pracach Pabla Picassa z lat 30 tych.

Popkultura to zdecydowany zwrot ku dynamizmowi i postępowi szczególnie widocznemu w mieście, mediach, sporcie i reklamie. Ruch ten został przedstawiony na płótnach Roberta Delaunay’a: „Drużyna Cardiff”, „Wspaniałe śniadanie” Fernanda Leger’a „Konstruktorzy” i „Akrobata i Towarzysz” oraz w pięciu kolażach Francisa Picabi z 1940 roku.

Henri Matisse, „Taniec”

Muzyka traktuje o relacji pomiędzy obrazem a muzyką odgrywającą ogromną role w sztuce początku XX wieku. Po raz pierwszy można zobaczyć ekstatyczny „Taniec” Henry’ego Matisse’a, malowany na początku jego kariery, zestawiony z melancholijnym obrazem artysty pt. „Smutek Króla” z późnego okresu twórczości. Jednocześnie ów euforyczny ruch i żywotność tańczących Gino Severini oddaje w „Dynamicznych Hieroglifach Balu w Tabarin”. Natomiast dla Frantiska Kupki i Wassily’ego Kandinsky’ego muzyka była decydującym punktem odniesienia w procesie tworzenia dzieł abstrakcyjnych, takich jak; „Amorfa” czy „Fuga w Dwóch Kolorach”.

Keys to a passion, Fondation Louis Vouitton, Paryż
1.04 – 6.07.2015

więcej informacji TU