Wspieram kobiety – prezentujemy zwycięzców plebiscytu

 

 

 

Pisarka, felietonistka, blogerka, autorka scenariuszy, piosenek i wierszy. Działaczka na rzecz praw kobiet, feministka, nauczycielka jogi i podróżniczka oddana pracy na rzecz kobiet i z kobietami. Współorganizuje dla nich jogiczne warsztaty rozwojowe #miejscemocya

 

 

Prawdziwy szok nastąpił po wyjeździe do Francji w 1987 roku. Tam poznałam kobiety definiujące się jako feministki i zrozumiałam, że prawa kobiet, mniejszości seksualnych oraz rasizm to ta sama rodzina tematów, które w moim otoczeniu w ogóle nie były wtedy omawiane. Tam zaczęłam pochłaniać książki na ten temat, chodzić na wykłady i głębiej poznawać problem.

 

 

Niski poziom świadomości wśród samych kobiet. Walki, jaka została stoczona i poświęceć ze strony działaczek feministycznych, abyśmy dziś mogły mieć to wszystko, co uważamy za oczywiste. Od praw wyborczych, po dostęp do edukacji i niezależność finansową. Ale proces odzyskiwania praw przez kobiety postępuje. Oczywiście wkurzają mnie seksistowskie rządy dziadów patriarchalnych w sprawach, które ich nie dotyczą. Zamknęliby się wreszcie, są żenujący.

 

 

Wierzę w pracę u podstaw. Wiem, jakie mam zasięgi i że w dużym stopniu jest to zasługą potężnej marki, jaką jest moje odziedziczone po ojcu nazwisko. Chcę to wykorzystać. No i mam frajdę z przekłuwania balona obłudy, który rozdyma się w polskiej debacie publicznej, zabierając nam powietrze.

 

 

Dzięki Strajkowi Kobiet i tysiącom działaczek w terenie rozpoczęła się w Polsce, spóźniona o jakieś 50 lat, dyskusja, która wychowuje nowe pokolenie zmiany.

 

 

Wiara, że to patriarchat skona, a ja tego dożyję!

 

 

 

 

Malarka, ilustratorka, animatorka kultury, prezeska fundacji Kulturoholizm. Zasłynęła jako autorka feministycznych memów internetowych, łączących błyskotliwy, moralizatorski humor z kunsztowną grafiką.

 

 

Z życia. Przyszło mi żyć w kraju i w czasach, kiedy inspiracje pojawiają się częściej, niż mam czas i siłę rysować. Od lat moja twórczość obraca się wokół kobiecości, feminizmu, patriarchalnego porządku, którego mam już bardzo dosyć. To mój sposób na rozładowanie negatywnych emocji, ale też misja dodawania sił i otuchy innym kobietom. Wierzę, że im kobiety będą silniejsze, tym świat będzie lepszy – i nie mówię tu o zastąpieniu patriarchatu matriarchatem, tylko o społeczeństwie równych szans i wyborów.

 

 

Narysowałam wiele rysunków poświęconych walce o prawa kobiet i narysuję jeszcze wiele. Nie lubię opowiadać rysunków, zwłaszcza takich, które jeszcze nie powstały, bo potem nie chce mi się ich rysować.

 

 

Wszystkie reakcje mnie w jakiś sposób cieszą, nawet te negatywne, bo lubię budzić swoją twórczością emocje. Zbieram sporo informacji dzięki feedbackowi, reakcje pozytywne grzeją moje serce, a negatywne mobilizują mózg. Z czasem nauczyłam się podchodzić z rozbawieniem do hejtu i mansplaningu, czyli panjaśniania. Zajęło mi to trochę czasu, ale da się zrobić 🙂 To ważne, jeśli pokazuje się swoje prace w mediach społecznościowych.

 

 

Sztuka wpływała bardzo silnie na moją świadomość od dziecka. Była niezwykle ważna w moim procesie dojrzewania, stawania się sobą – osobą. Uważam, że sztuka ma ogromny potencjał edukacyjny, kompletnie nieznany i niewykorzystywany w Polsce, bo przecież jest praktycznie nieobecna w szkołach. To wielka strata dla nas wszystkich.

 

 

Trudno obiecać mi coś zabawnego, bo z wielu względów nie jest mi do śmiechu. Mogę za to zaprosić do warszawskiego Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie, gdzie 8 marca zostanie odsłonięty mural, który namalowałam razem z moim synem Maćkiem Raczyńskim. Jest to mural na ciężkie czasy, poświęcony nie tyle samej madame Skłodowskiej (choć jej też), ile siostrzeństwu. Będzie nam ono w najbliższej przyszłości potrzebne bardziej niż kiedykolwiek.

 

 

 

 

Lekarz, codziennie wspiera kobiety profesjonalną wiedzą medyczną z zakresu ginekologii i seksuologii, założycielka fundacji Jeszcze Będzie Pięknie, która ma na celu szerzenie rzetelnej wiedzy i dostępu do antykoncepcji.

 

 

Wiedziałam to od zawsze, ta problematyka jest w oczywisty sposób wpisana w mój zawód, moje powołanie. Protestowałam, ale zdałam sobie sprawę, że zanim młodzież, która wyszła na ulice, zagłosuje w wyborach, minie czas, którego nie możemy zmarnować. Mam nadzieję, że za cztery lata zmienimy prawo, ale przed nami cztery lata ludzkich nieszczęść.

 

 

Pomijając kwestie oczywiste – to, że kolejnę dekadę rozmawiamy o tym samym. Protestowały kobiety z pokolenia X, protestuje dzisiejsza młodzież… Także to, że leki na erekcję są dostępne od ręki, a antykoncepcja awaryjna nie. Także to, że mity dotyczące tabletki po raz kolejny zastępują naukę.

 

 

Życie mnie motywuje, upływający czas mnie motywuje, świadomość realności problemu. Nie pracuję w publicznej służbie zdrowia, więc mam swoisty dług do spłacenia społeczeństwu, to także mnie motywuje.

 

 

Wierzę, chociaż jest kapryśna i nastawiona na działania spektakularne. Widziałam zdjęcia ze strajków na tysiącach profili, ale jedynie promil zaangażował się w naszą zbiórkę. Dlaczego? Bo dramaty kobiet rozgrywają się w zaciszu własnego umysłu i trudno je spektakularnie unaocznić. Ale to, że teraz rozmawiamy, świadczy o tym, że moja społeczność ma siłę. I to jej zawdzięczam to, gdzie jestem, i trochę to, kim jestem. Dzięki kochani!

 

 

W pracy u podstaw, w edukowaniu i uświadamianiu, że to nie jest tylko walka z ideologią. Mamy takie, a nie inne realia prawne, nie możemy ich zmienić, ale możemy dać kobietom wiedzę, wsparcie i świadomośc, że nie są same.

 

 

 

Wydawnictwo Karakter od 2008 roku dzieli się z czytelnikami i czytelniczkami tym, co uważa za ważne. Wprowadza w obieg polskiej kultury nowe tematy, inne wrażliwości i świeżą estetykę. Publikuje autorki, które stawiają niewygodne pytania, przełamują tabu, demaskują opresyjną kulturę, prowokują, zrywają z kulturowymi stereotypami i uprzedzeniami.

 

 

Chcemy, by wydawane przez nas książki odpowiadały na pytania, które same i sami sobie zadajemy, aby prowokowały do krytycznego myślenia i zmiany. Pomysły są na ulicy, w naszych głowach, w innych książkach.

 

 

Znajdujemy je w katalogach zagranicznych wydawnictw, agentek literackich, piszą do nas autorki, tłumaczki, czytelniczki i czytelnicy. Niektóre książki wymyślamy sami – i szukamy dla nich autorek.

 

 

Systematyczne zapełnianie niszy nie było naszym zamiarem, ale to oczywiste, że w Polsce wciąż brakuje nawet klasycznych autorek feministycznych, nie mówiąc o książkach nowszych. To niejedyny obszar, w którym nasz rynek jest bardzo zapóźniony.

 

 

Raczej cieszą. Gdy na manifestacjach Strajku Kobiet widzieliśmy dziewczyny z transparentami z cytatami z Rebekki Solnit i Mony Chollet, czuliśmy, że to, co robimy, ma sens.

 

 

Nie zmuszajcie mnie do wybierania jednej. Wymienię kilka: „Niewidzialne kobiety” Caroline Criado-Perez, „Mężczyźni objaśniają mi świat” Rebekki Solnit, „Czarownice. Niezwyciężona siła kobiet” Mony Chollet. Ale nie zapominajmy też o Sontag, Woolf, Pleijel, Darrieussecq, Sikorze i Krakowskiej.