Modułowa sofa włoskiej architektki z lat 70. została zaprojektowana po to, by ją rozbierać.
W latach 60. awangardowa para artystów Christo i Jeanne-Claude zaczęła owijać pomniki na całym świecie tkaniną i liną. Rzeźba w ogrodzie willi Borghese w Rzymie (1963). Pozłacany posąg na paryskim Place du Trocadéro (1964). Pomnik Vittorio Emanuele II na Piazza del Duomo w Mediolanie (1970). Zapierające dech w piersiach wizualizacje podsunęły włoskiej architektce Cini Boeri pomysł, by ubrać sofę. Christo i Jeanne-Claude podobnie jak pomniki, owinęli także meble. Jednak nie nadali im żadnej funkcji.
W latach 60. awangardowa para artystów Christo i Jeanne-Claude zaczęła owijać pomniki na całym świecie tkaniną i liną. Rzeźba w ogrodzie willi Borghese w Rzymie (1963). Pozłacany posąg na paryskim Place du Trocadéro (1964). Pomnik Vittorio Emanuele II na Piazza del Duomo w Mediolanie (1970). Zapierające dech w piersiach wizualizacje podsunęły włoskiej architektce Cini Boeri pomysł, by ubrać sofę. Christo i Jeanne-Claude podobnie jak pomniki, owinęli także meble. Jednak nie nadali im żadnej funkcji.
W 1968 roku Cini Boeri zaczęła eksperymentować z prostymi formami z odlewanego poliuretanu, które można było owinąć w zdejmowane kołdry, prawie jak śpiwory. Tak zwana seria Strips, nazwa wywodząca się z tego łatwego do rozebrania projektu, była jak zawsze praktyczna. „Skorupę można zsunąć, wyprać, zmienić, założyć z powrotem i zapiąć jak sukienkę na poliuretanowym korpusie ”, napisała Boeri w 1974 roku. Niektóre modele pozwalały nawet na wygodne zapięcie suwaka w środku.
Modułowe siedzenia, sofy i łóżka, które wyglądały jak klocki w puchowych płaszczach, zostały oficjalnie zaprezentowane w 1971 roku przez włoskiego producenta Arflex (do dziś produkują Strips, od 8150 dolarów za sofę). Do 1979 roku Cini Boeri udowadniała swoją wartość, otrzymała nawet pożądaną włoską nagrodę za wzornictwo Compasso d’Oro. Hollywoodzkie gwiazdy zakochały się w rozbieranej modułowej sofie, czyniąc ją must havem w USA.
