O polaryzacji społeczeństwa i chodzeniu na szpilkach rozmawiamy z gwiazdą jesiennej okładki Fashion Magazine Moniką Olejnik!

Pięknie jest coś takiego usłyszeć! A pozostałe dwa tytuły poruszają temat praw osób homoseksualnych i aborcji. Głośno mówisz o swoich poglądach.

Bo mnie to porusza i jest dla mnie ważne. Chciałabym, aby w XXI wieku pewne sprawy były oczywiste. Jak to możliwe, że w dzisiejszych czasach można w nieludzki sposób zmuszać kobiety do heroizmu? To, co zrobił Trybunał Konstytucyjny, to skandal. Kobiety cały czas muszą walczyć o swoje prawa.

Mówisz i działasz. Wspierałaś osoby represjonowane, między innymi nagłaśniając sprawę dziewczyny, której policjanci
w trakcie zatrzymania złamali rękę.

Bo czuję, że muszę to robić. Ten policjant złamał dziewczynie rękę w trzech miejscach. Aktywistka z Kolektywu Chemia dziękowała mi za to, że nie daję zapomnieć o jej sprawie. Swoje programy zaczynam od słów: „Witam w wolnych mediach”. To znak rozpoznawczy mojego dziennikarstwa. Pamiętam, jak powstawał TVN. To moje największe zawodowe wyzwanie. Z pasją, entuzjazmem, ale też z pokorą i ambitnie od początku tworzymy więcej niż media. Współtworzymy demokrację. Nasze dziennikarstwo to misja. Nigdy nie jestem obojętna. W serialach internetowych #owacjedlalekarzy i #owacjedlanauczycieli przypominałam, że od hejtu ważniejszy jest szacunek. Kiedy rozpoczęła się afera dotycząca mobbingu na uczelniach artystycznych, też robiłam programy na ten temat. Czasami jestem bezsilna, na przykład gdy nie możemy pomóc dziennikarkom z Białorusi, które do dzisiaj siedzą w więzieniu.

Gdy wybuchła wojna, ruszyłaś na pomoc uchodźcom.

Tak, rozpoczęło się od dyżurów Dworcu Zachodnim w Warszawie, gdzie codziennie wysiadały tysiące wyczerpanych uchodźców. Potrzebne było wszystko. Z przyjaciółmi woziliśmy jedzenie i pomagaliśmy na miejscu – lekarstwa, zakwaterowanie, wyżywienie, pomoc w znalezieniu pracy. Po tygodniu byłam już zaangażowana w tak wiele projektów pomocy, że doba była za krótka. Ale nie chcę tu mówić o sobie. Chciałabym powiedzieć o milionach anonimowych bohaterów w całej Polsce. Ludziach, którzy pomagali i pomagają na wszystkie możliwe sposoby. O fantastycznych pracownikach ochrony zdrowia, którzy wyczerpani pandemią pomagali naszych gościom z Ukrainy. Przy każdej okazji chcę głośno im wszystkim powiedzieć: „Dziękuję, jesteście wspaniali”. Na festiwalu w Cannes miałam na sobie wianek stworzony przez dziewczynę z Ukrainy. Brytyjska aktorka Tilda Swinton opowiedziała mi, że na konferencji prasowej mówiła głównie o Ukrainie. To ważne, żebyśmy pamiętali o ukraińskich bohaterach przy każdej okazji. Podziwiam Igę Świątek za to, jak odpowiedzialnie wspiera Ukrainę. Wspomniałam już o spotkaniu z noblistkami Olgą Tokarczuk i Świetlaną Aleksijewicz we Wrocławiu dwa lata temu. Rozmawiając wówczas o totalitaryzmie na Białorusi, nawet nie przypuszczałam, że znajdziemy się tak blisko ludzi dotkniętych przez wojnę w Ukrainie. Nie mogę też nie myśleć o tym, że w tym samym czasie, kiedy Polska otworzyła się na uchodźców z Ukrainy, na polsko- -białoruskiej granicy trwał od miesięcy – i trwa nadal – kryzys. Tam zamykamy się innych, „gorszych” uchodźców, tam w lasach giną ludzie, a systematycznie wypychani z powrotem na Białoruś są narażeni na tortury. Cierpią też mieszkańcy, których miejsce na ziemi stało się obszarem cierpienia, naznaczono je stałą obecnością wojska. Kiedy robiłam program specjalny z Michałowa, zaprosiłam aktywistów, którzy byli tam codziennie. Pomagali dniami i nocami. To są dla mnie kolejni ważni anonimowi bohaterowie, o których myślę z wielkim szacunkiem.