Jeszcze w grudniu 2014 roku irytacja nowojorczyków sięgnęła zenitu. Adwokat parku Damrosch, dwuakrowego ogrodu co sezon dewastowanego przez gości NYFW, krzyczał: „Korzystacie z Damrosch jak z bankomatu”. Ta inwektywa skierowana w stronę Lincoln Center, przyległego do parku kompleksu budynków, była nadzwyczaj prawdziwa. Prywatni przedsiębiorcy nie tylko korzystali z publicznej przestrzeni zarabiając na niej krocie, ale i regularnie przystosowywali ją do swoich potrzeb. Administracja Michaela Bloomberga pozwoliła m.in. na usunięcie bujnie rozrastających się kwiatów i wycięcie ponad 50 drzew. To wszystko dla dobra tymczasowych namiotów, które organizatorzy fashion weeka postawili w ubiegłym sezonie. Nic więc dziwnego, że miarka w końcu się przebrała. Lincolnowi należała się reprymenda, a IMG, organizatorowi nowojorskiego tygodnia mody, ekspatriacja. I tak po pięciu latach używania parku Damrosch najstarszy fashion week na świecie wylądował na bruku.
Lincoln Center utraci tytuł gospodarza tygodnia mody w kolejnym sezonie. Wraz z prestiżowym wydarzeniem odejdzie wielokrotność kwoty 60 tysięcy dolarów – tyle kosztowało wynajęcie przestrzeni centrum na jeden pokaz. Przypomnijmy, że w sezonie wiosna/lato 2015 takich prezentacji odbyło się co najmniej 100. Nawet, jeśli rachunek (z dozą sceptycyzmu) podzielić na pół, nadal zostaje nam okrągłe 3 miliony dolarów zysku (6 milionów w skali roku).
Te pieniądze, nawet jeśli wyfruną z Lincoln Center, na pewno trafią do kasy miasta. Zadbają o to włodarze Nowego Jorku, z zaangażowaniem pomagający IMG w poszukiwaniu nowej lokalizacji. Gra jest warta świeczki. Według New York City Economic Development Corporation goście nowojorskiego tygodnia mody co roku przynoszą miastu dochód rzędu 900 milionów dolarów. To cztery razy więcej, niż zarabia nowojorski maraton i dwa razy więcej od zysku stadionu MetLife – gospodarza Superbowl w lutym ubiegłego roku.
O ile tygodnie mody opłacają się miastom, o tyle mniej łaskawe są dla samych projektantów. Ci mogą jedynie liczyć na niekończące się wydatki. Jak podaje Fashionista, średni koszt pokazu to około 200 tysięcy dolarów. 60 000 $ zarabia miejsce, 30 000 $ płacimy za oświetlenie, kolejne 20 000 dolarów to produkcja. Makijaż, czesanie i stylizacja to koszt rzędu 25 tysięcy dolarów. Nie zapominajmy o wynajęciu modelek (1 000 dolarów każda) i agencji PR, która wystawia rachunek na 15 000 dolarów. Prosta matematyka i okazuje się, że minutowa promocja marki w wersji podstawowej kosztuje 20 000 dolarów. Perspektywa diametralnie się zmienia, jeśli jest się Markiem Jacobsem lub Ralphem Laurenem. Wtedy produkcja wydarzenia trwa trzy tygodnie zamiast jednego, i kosztuje nawet milion dolarów.
Stawkę topowych pokazów podbijają celebryci. Jak podaje „The Telegraph”, w świecie mody przychylność tych najbardziej rozpoznawalnych kosztować może nawet 100 000 dolarów – to za Beyonce lub Rihannę siedzące w pierwszym rzędzie. Gwiazdy mniejszego formatu to proporcjonalnie niższy koszt. Chloe Sevigny bierze 60 000 dolarów, Katy Perry 10 000 mniej. Wniosek jest jeden. Dla modelek pokroju Kate Moss czy Cary Delevigne, siedzenie w owianym legendą „f-row” opłaca się bardziej, niż chodzenie w pokazie.
Opłacalność samego tygodnia mody przestała być oczywista dla projektantów, którzy w czasie nowojorskiego fashion weeka decydują się na organizację niezależnych pokazów. Trend na zagospodarowanie małych galeryjek i ascetycznych przestrzeni uwarunkowany jest dnem portfela, który świeci pustką tuż po odjęciu kosztów produkcji kolekcji.
Perspektywa rozbitego banku nie zaraża tych, którzy wychowali się na micie nowojorskiego tygodnia mody. Wydarzenie, które 70 lat temu odwiedzało średnio 53 dziennikarek, dziś spodziewa się ponad 100 000 gości z całego świata. Ilu z nich rzeczywiście ma wpływ na opinię społeczną, a ilu wybiera się do Nowego Jorku po selfie z Grace Coddington i Anną Dello Ruso? To pytanie przekornie pozostawiam otwarte.
Nowojorski tydzień mody, po raz ostatni pod dachem Lincoln Center, odbędzie się już 12-19 lutego.
