Projekt Rewers

Współpraca z Tadeuszem Rolke to była prawdziwa przyjemność i ogromne wyróżnienie. Nie tylko z tego powodu, że doskonale znam jego prace i cenię twórczość, ale przede wszystkim dlatego, że to ciepły, bezpretensjonalny człowiek dzielący się swoim doświadczeniem. Zawsze chciałem go poznać. Zobaczyć, jak pracuje. Nigdy przez myśl mi nie przeszło, że mógłbym z nim zrobić projekt wspólnie. Sesja „Rewers” skonfrontowała dwie wizje fotografii, nie tylko fotografów młodszego i starszego pokolenia, ale również innego spojrzenia na rzeczywistość. Wniosek jest jeden – fotografia jest ponadczasowa, ponad podziałami. Jest szacunkiem do światła, poszukiwaniem, kreacją. Pani Helena zaskoczyła mnie swoją świadomością ciała. Fotografia jest trochę teatrem, odtwarzaniem pewnych zachowań. I pani Helena jest doskonała w tej roli. To fantastyczne, że współcześnie moda otwiera się na starsze modelki czy modelki plus size. Nie ma żadnych określonych reguł. To sprawia, że ten świat, mimo iż ciągle jest w pewnym stopniu wykreowany, jest bliżej rzeczywistości.

HELENA NOROWICZ

Kiedy kilkanaście lat temu przechodziła Pani na emeryturę miała Pani poczucie, że to już koniec przygody ze sceną?

Z pewnością. Miałam 68 lat, któregoś dnia wezwał mnie dyrektor teatru i oświadczył:„ Pani Heleno są absolwenci, ja muszę ich zatrudniać. Pani już przepracowała swoje, sama pani rozumie”. Nie trzeba mi było tego dwa razy powtarzać. Być niechcianym jest okropne

To z pewnością było bardzo bolesne doświadczenie

Czułam się, jakby mi skrzydła obcięli. Coś się skończyło, nic dalej się nie wydarzy – uważałam. Wyjechałam na wieś.

Był to rodzaj ucieczki?

Wręcz przeciwnie.  Miałam poczucie, że choć inni niczego ode mnie nie chcą, ja muszę wymagać od siebie, usiąść za sterami własnego życia. Jeszcze kiedy pracowałam w teatrze, mąż namówił mnie na kupno działki. Na początku nie byłam nią zainteresowana, działka była zarośnięta i zaniedbana, miałam wyrzuty sumienia, że o nią nie dbam. Ale kiedy przyszła emerytura okazała się wybawieniem.  Koszami znosiłam ziemię z lasu, ze stawu przynosiłam wodę wiadrami. Pamiętam jak przyjechała do mnie mama załamywała ręce. A dla mnie to było niezwykle cenne doświadczenie.

Taka aktywność na pewno pozwala zachować dobrą formę.

Niedawno złamałam nogę, szybko się zrosła, mam problemy z nadciśnieniem, ale też nie zaburzają mojego życia. Byłam ostatnio u lekarza. Mój bilans wskazuje, że mam 65 lat, a przecież jestem po osiemdziesiątce. No i w dalszym ciągu jestem w stanie zrobić szpagat (śmiech)

Jakim cudem trafiła Pani z działki do kampanii modnych polskich projektantów?

Aleksandra Popławska, aktorka i reżyserka i poprosiła o pozowanie do zdjęć. Portrety opublikowała na swojej stronie internetowej. Po niej zgłosiła się z tą samą prośbą Kasia Ładczuk, która również udostępniła moje portrety na swojej stronie. Te zdjęcia bardzo się wszystkim podobały. Aż wkrótce pojawiły się propozycję od Bohoboco i Nenukko.

Przyjęła je Pani bez zastanowienia?

A skąd! Bałam się reakcji ludzi, nie wiedziałam czy bycie modelką to jest zajęcie dla kobiety w moim wieku. Ale szybko powiedziałam sobie: wzdychasz, jęczysz, że nie masz propozycji aktorskich. Potraktuj to jak aktorskie wyzwanie. I spróbowałam. Poza tym zawsze miałam plan awaryjny: jak nic z tego nie wyjdzie, spotka mnie rozczarowanie wracam na działkę i pójdę sobie na grzyby.

Gdy pojawiły się zdjęcia stała się Pani sławna. Spotkała się Pani z krytycznymi komentarzami pod swoim adresem?

Nigdy. Raz tylko ktoś napisał, że z pewnością swój wygląd zawdzięczam operacjom plastycznym. Co nie jest prawdą, więc traktuje to jako komplement.

Uważa Pani, że starsze modelki będą pojawiać się na wybiegach?

Chciałabym w to wierzyć. Uważam, że starsze kobiety powinny być obecne w świecie mody. Nie tylko te młode i śliczne, które wyglądają dobrze we wszystkim, co się na nie założy. Moda powinna być praktyczna.

W jednej z sesji widać Panią niemal nago. Akt jest również swego rodzaju wyzwaniem aktorskim?

Dla mnie akt jest piękną fotografią. I tyle. Ciało dla aktora jest instrumentem, wiele razy zdarzało mi się stać na scenie prawie nago, w jednym z przedstawień grana przeze mnie bohaterka robiła nawet streaptiz.  

Wraz z sukcesem w świecie mody pojawiły się także propozycje aktorskie?

Z pewnością zainteresowanie moją osobą pomogło w powrocie na scenę. Gram teraz na deskach dwóch warszawskich teatrów, pojawiam się w telewizji, staram się być aktywna.

Skąd czerpie Pani na to wszystko energię?

Słyszałam kiedyś słowa rosyjskiego lekarza: Biegaj. Jeśli nie możesz biegać, spaceruj. Jeżeli nie możesz spacerować, czołgaj się. Ale się ruszaj. Słowa te można moim zdaniem przełożyć na wszelką aktywność: fizyczną i umysłową.

I to wystarczy?

Nie mam jakiegoś specjalnego przepisu na dobrą formę i zdrowy wygląd. Staram się nie jeść słodyczy, gdy nie muszę to się nie maluje, na moje włosy najlepiej działa spacer w deszczu. No i kontakt z ludźmi. Bez tego ani rusz.

Pani mąż Marian Pysznik, którego poznała Pani jeszcze w szkole aktorskiej kibicował Pani w debiucie w świecie mody?

Był do tego pomysłu sceptyczny. Pamiętam, że gdy pojawiła się propozycja kampanii wziął mnie za rękę i powiedział, że bardzo nie chciałby żeby ktokolwiek mnie skrzywdził, że boi się drwin, które mogą być dla mnie bardzo bolesne. Powiedziałam mu, że jak nie spróbuje to będą żałować. Doskonale to zrozumiał.

Jesteście Państwo parą ponad 60 lat. Jaka jest recepta na udany związek?

Tolerancja. Gdy widzę, że coś dla Mariana jest ważne, mówię: „Możesz to zrobić, ja ci nie będę w tym przeszkadzać. Tylko nie każ mi w tym uczestniczyć, bo mnie to nie interesuje”. Myśmy zawsze bardzo dbali o swoją odrębność zdarzało się, że nie mieliśmy czasu spędzać razem urlopów, pielęgnowaliśmy swoje zainteresowania.

I nigdy nie było konfliktów?

Oczywiście, że były i są. Jak to w każdym związku: zawahania, zmęczenie i kłótnie. Ale nie ma sensu wtedy wariować, na siłę łagodzić sytuacji. Wszystko potrzebuje czasu.

 Nie zdecydowaliście się Państwo na dzieci, czy kiedykolwiek żałowała Pani tej decyzji?

Tak ułożyło się nam życie. Praca, kariera. Poza tym jestem melancholijna i długo byłam nieszczęśliwa tylko i wyłącznie dlatego, że żyję. Miałam pretensje do rodziców i Boga, że zostałam stworzona i powołana na ten świat. Bałam się, że moje dziecko mogłoby mieć podobne odczucia. Rodzinę powinny zakładać osoby, które mają pewność, że są w stanie zagwarantować swojemu potomstwu szczęśliwe dorastanie, a ja takiej pewności nie miałam. I Marian to zrozumiał.

Jakie ma plany na najbliższy czas?

Żadnych planów! Życie toczy się samo.