Urodziła się w Mediolanie jako Maria Bianchi, córka Luigiego Bianchi i Luisy Prady. Imię i nazwisko Miuccia Prada przyjęła w 1980 roku po tym, jak została adoptowana przez ciotkę. Ma starsze rodzeństwo – Alberta i Marinę.
Jej początkowa edukacja nie wskazywała na przyszłą karierę w świecie mody. Zrobiła doktorat z nauk politycznych. W latach 70. należała do partii komunistycznej i angażowała się w walkę o prawa kobiet.
W 1970 Miuccia Prada dołączyła do założonej przez dziadka w 1913 roku rodzinnej firmy produkującej luksusowe skórzane torby, walizki i kufry. Klientami byli bardzo zamożni ludzie z wyższych sfer.
W 1973 roku, w wieku 24 lat postanowiła rozwinąć artystyczne zainteresowania. Uczyła się pantomimy w Piccolo Teatro. Przez pięć lat pracowała jako zawodowy mim.
W 1977 roku roku Miuccia Prada poznała przyszłego męża i partnera biznesowego Patrizia Bertellego, który w wieku 17 lat założył własną firmę z wyrobami skórzanymi. Małżonek okazał się jej doskonałym doradcą i współtwórcą sukcesu marki.
W 1978 Miuccia przejęła rodzinny interes po matce Luisie.
W 1979 roku stworzyła nylonowy, lekki niczym jedwab materiał i nazwała go „Pocone”. Zaprojektowała z niego nowoczesne, delikatne w dotyku, ale mocne i wodoodporne, czarne torby. Ich elegancja i funkcjonalność zachwyciły klientki, mimo braku reklam. Od tego czasu Miuccia Prada konsekwentnie eksperymentowała z nowymi tworzywami, materiałami lub technologiami w poszukiwaniu nowych rozwiązań.
W 1985 roku, po otwarciu sklepów we Florencji, Paryżu, Nowym Jorku i Madrycie oraz stworzeniu pierwszej linii butów, zaprojektowała swoją najsłynniejszą, klasyczną torbę. Elegancka linia i precyzyjne, luksusowe wykończenie w zestawieniu z funkcjonalnością złożyły się na wielki sukces marki.
W 1988 roku zaprezentowała pierwszą kolekcję damskich ubrań. Prostych, uszytych z luksusowych materiałów i bazujących na klasycznych kolorach. Pokaz został bardzo pozytywnie zrecenzowany i zwiększył popularność marki, która w latach 90. stała się potęgą.
W 1992 roku marka przygotowała drugą, mniej luksusową, bardziej dostępną linię Miu Miu, którą zaprojektowała w oparciu o ubrania z własnej szafy.
W 1995 roku marka pokazała pierwszą kolekcję męskich ubrań. W tym samym roku projektantka otworzyła wraz z mężem Fondazione Prada, czyli fundację współorganizującą festiwale filmowe, wydającą publikacje i wspierającą interesujących artystów, m.in. Sama Taylora-Wooda, Anisha Kapoora, Marca Quinna, Louise Bourgeois, Steve’a MCQueena i Toma Sachsa.
Prada ma udziały w Fendi, Helmut Lang i Jil Sander. Według niektórych szacunków w 2002 roku przychody koncernu wyniosły ponad 1,9 miliarda dolarów.
W 2005 roku fenomen Prady stał się przedmiotem sztuki w projekcie rzeźby stałej artystów Elmgreena i Dragesta, którzy postawili w stanie Texas zamknięty na cztery spusty butik marki Prada z butami i torbami. Dzieło pt. „Prada Marfa” jest ironicznym komentarzem do minimalistycznego rygoru, jaki cechuje przestrzeń handlową marki, i obsesji, którą wywołuje.
W 2012 roku Miuccia Prada była bohaterką wystawy „Impossible Conversation” w Costume Institute w Metropolitan Museum of Arts, wspólnie z Elsą Schiaparelli.
W 2014 roku znalazła się na liście najpotężniejszych kobiet magazynu Forbes pod numerem 75. W tym samym roku Prada przeszła śledztwo pod kątem oszustw podatkowych, w rezultacie firma przeniosła biura z Holandii oraz Luksemburgu do Włoch, żeby uniknąć problemów podatkowych.
Została prezesem domu mody Prada w 2014 i dołączyła do swojego męża Patrizio Bertelli. Wcześniej była jedynie członkiem zarządu.
Miuccia Prada zdobyła liczne nagrody, m.in.: Council of Fashion Designers of America International Award w 1993 r. I CFDA International Designer Award w 2004 r. W 2005 roku trafiła na listę 100 najbardziej wpływowych ludzi XX wieku magazynu „Time”.
Projektantka z zachwytem i niedowierzaniem obserwuje, jak moda się zmienia. „Moda jest niesamowitym narzędziem do rozumienia ludzi i świata”, przyznaje. Jej marka symbolizuje pewien rodzaj nieosiągalnego luksusu i snobizmu. Miuccia strzeże więc dobrego smaku i nie lubi wyzywających ubrań, które krytykuje: „One oznaczają desperackie pragnienie bycia sexy. Zawsze powtarzam moim pracowniczkom – im bardziej starasz się wyglądać sexy, tym mniej masz w sobie seksu. Raz na jakiś czas można się seksownie ubrać, ale nie od rana do wieczora!”.
ZDJĘCIE dzięki uprzejmości Prada Group
